Muzeum Narodowe w Poznaniu

Spotkanie na wystawie Rama do obrazu, w ramach cyklu Z bliska. Spotkania z konserwacją

Na przykładzie zbiorów malarstwa w pałacu i galerii rogalińskiej oraz dostępnej dokumentacji ikonograficznej prześledzone zostaną zmiany w podejściu do sposobu oprawiania obrazów od XVI w. do współczesności. W dobie nowożytnej było ono w dużej mierze uzależnione od funkcji, jaką oprawione obrazy miały pełnić w reprezentacyjnej siedzibie rodowej. Z kolei purystyczne zmiany zapoczątkowane w 2 połowie XIX w. częściowo wpłynęły na sposób prezentowania obrazów w publicznie dostępnej galerii rogalińskiej. W pełni jednak doszły do głosu w latach 60. XX w., gdy obrazy wyeksponowano bez ram lub w prostych listwach i „rustykalnych”, lnianych oprawach, na dodatek wybiórczo i „jednorzędowo”, a więc w sposób zupełnie nieliczący się z dawnym, historycznym układem. To ważna lekcja, ponieważ niezależnie od swojego ascetyzmu czy bogactwa otoczenie zawsze wpływa na umieszczone w nim dzieło sztuki. W historycznych domach czy galeriach ważne są zatem próby zrekonstruowania pierwotnego kontekstu i umieszczenia w nim zachowanych obrazów wraz z ich historycznymi ramami lub odtworzonymi zamiennikami, bo dopiero wszystkie te elementy dają wyobrażenie o dawnym, stanowiącym wartość samą w sobie wyglądzie zabytkowych wnętrz.