Poznajmy właścicieli pałacu w Rogalinie

Najstarsza córka Adama Potockiego i Katarzyny z Branickich. Od 1868 żona Władysława Krasińskiego (zm. 1873), z którym miała syna Adama i dwie córki Elżbietę i Zofię. W celu ratowania zdrowia dzieci, chorujących, tak jak jej mąż na gruźlicę zamieszkała za namową dr Tytusa Chałbińskiego w Zakopanem. Tam działała na rzecz Towarzystwa Tatrzańskiego, szkoły snycerskiej oraz szkoły koronkarskiej, których wyroby kupowała dla rodziny. Stała się w ten sposób propagatorką „stylu zakopiańskiego” i stolicy Tatr  jako polskiego uzdrowiska.

W 1886r. została żoną owdowiałego Edwarda Aleksandra Raczyńskiego, w którym od dawna się kochała. W Rogalinie zajęła się wychowaniem jego syna Karola, a z czasem także ich własnych synów Rogera Adama i Edwarda Bernarda oraz czwórki wnuków, które zostały przedwcześnie osierocone przez jej córkę Elżbietę z Krasińskich i jej męża Jana Tyszkiewicza z Waki.   

Doskonale wykształcona w duchu angielskim, znana była z talentów ekonomicznych i politycznych. Z jej trzeźwych sądów korzystał między innymi Józef Piłsudski. Już w Zakopanem otaczali ją przedstawiciele świata nauki, kultury i polityki, do której z czasem próbowała wciągnąć swego drugiego męża. Jego żywiołem okazała się jednak sztuka, której oddał się całkowicie. Stworzył unikalną kolekcję współczesnego malarstwa polskiego i europejskiego dla której przy pałacu w Rogalinie wybudował galerię przeznaczoną do jej publicznej prezentacji.

Róża wspomagała go w tym nieustająco, biorąc na siebie ciężar zarządzania majątkiem, który na wstępie musiała wyciągnąć z ogromnych długów.  Razem z Edwardem doprowadziła też na przełomie XIXw. i XXw. do generalnego remontu pałacu i jego otoczenia. Zmarła w Rogalinie i została pochowana obok swego ukochanego męża w tutejszym rodowym mauzoleum.