Louis Picard (1861-1940) wraz z bratem, który również był malarzem, kształcił się w pracowni Gérôme’a w Paryżu. Przez lata wystawiał swoje dzieła na Paryskich wystawach i Salonach. W 1900 r. na Wystawie Powszechnej w Paryżu otrzymał srebrny medal oraz tytuł Kawalera Legii Honorowej. Malował głównie portrety kobiet w tajemniczej atmosferze i harmonijnej kolorystyce.
Opis obrazu:
Na płótnie artysta ukazuje portret młodej kobiety. Modelka ukazana jest frontalnie, w ujęciu do kolan. Siedzi przy balustradzie, opierając się o róg ceglanej ściany. Wszystkie części stroju kobiety są czarne – długa suknia, peleryna oraz rękawiczki. Stanowi to jakby cokół na szczycie którego znajduje się idealnie owalna głowa. Twarz kobiety wydaj się być bardzo symetryczna. Podkreśla to przedziałek na środku brązowych, uczesanych w wysoki kok włosów. Rysy kobiety są wyraźne. Wzrok obserwatora przyciągają niebieskie oczy modelki. Wydają się szczegółowo oddane na tle niedbale stworzonego drugiego planu oraz czarnego, niemal jednolitego stroju. Wzrok kobiety skierowany jest przed nią, może na portretującego ja artystę, można tez odnieść wrażenie, iż nawiązuje kontakt z odbiorcą. Przestrzeń otaczająca kobietę jest pozbawiona konturów. Składa się na nią umieszczona przy lewej stronie pola obrazowego balustrada, z podkreśloną dekoracją, za nią rozciąga się niezdefiniowana przestrzeń zieleni. Pionowe pociągnięcia pędzla na jej bliższej krawędzi sugerują, że to trawnik. Prawą stronę zajmuje ściana budynku, której ceglany wątek zaznaczony jest tylko przy głowie kobiety.
Wydaje się jakby głównym tematem dzieła była głowa modelki. W przeciwieństwie do tła i stroju ukazana jest nad wyraz szczegółowo. W dłoniach kobiety widoczna jest książka, możliwe iż jest to czytana przez nią książka lub pisany przez nią pamiętnik. Podtytuł dzieła – Zmartwienie, rysujące się na twarzy kobiety, spowodowane może być żałobą, którą sugeruje czarny strój. Malowane grubymi pociągnięciami pędzla tło sprawia wrażenie tajemniczości przedstawienia, co podkreśla czarne zabudowanie odzienie. Widoczna na obrazie modelka była często portretowana przez artystę.
Tekst: Katarzyna Bartosiak
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M. Gołąb, A. Ławniczakowa, M. P. Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.293.
