Eugène Cadel (1862-1942) - malarz i rysownik pochodzenia francuskiego. Uczył się w École des Beaux-Arts i Académie Julian. Wystawiał w Salonie Société des Artistes Français i Société Nationale des Beaux-Arts. Malował obrazy w technice pointylizmu oraz realistyczne przedstawienia religijne. Zajmował się również twórczością satyryczną nawiązując do sytuacji w kraju.
Opis obrazu:
Na spokojnej zatoce, otoczonej zboczami górskimi stoi łódka wypełniona stłoczonymi gęsto Bretonkami w tradycyjnych, białych czepcach. Łódź obsługuje dwóch mężczyzn, stojących na dwóch jej skrajach. Wokół ciemnozielonego akwenu niewzruszone, porośnięte trawami i lasami zbocza dominują w kompozycji, niemal ją zawłaszczając. Odczuwalny w krajobrazie chłód zbudowany zimnymi zieleniami i błękitami uwidacznia się także w skulonych blisko siebie postaciach kobiecych. Niewielka łupina łodzi stapia się kolorystycznie z otoczeniem. Wyróżnia ją obecność białych czepców kobiecych i czerwono-pomarańczowe światło lampy, którego rozmyte odbicie sięga dolnej krawędzi obrazu tworząc przedłużenie pionu rudego żagla. W oddali, zza wzgórza, na tle błękitu nieba wznoszą się zabudowania. Niedaleko łodzi także znajduje się dom, który nieśmiało wystaje zza skał. Dym unoszący się z komina świadczy o obecności w nim mieszkańców, zapowiada ciepło i bezpieczne schronienie. Obok domu wznosi się żagiel kolejnej łodzi, cumującej w zatoce.
Eugène Cadel, francuski malarz i rysownik zajmował się przede wszystkim twórczością satyryczną, przedstawiał życie we Francji w humorystyczny sposób. Zupełnie inaczej podchodził do pejzażu, który malował techniką puentylizmu, czyli krótkimi pociągnięciami pędzla, tworząc swoistą malarską mozaikę. Krajobrazy malarza cechowała specyficzna nastrojowość i symbolizm. Jest to dostrzegalne w omawianym obrazie. Widzimy tu być może realnie istniejący zakątek, jednak sposób jego przedstawienia odnosi się w symbolicznym ujęciu do codzienności jego mieszkańców. Ich bezimienne, niewielkie sylwetki na małej łódce wydają się być kruche wobec ogromu natury wokół, a równocześnie są jej integralną, nierozerwalną częścią.
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M.Gołąb, A.Ławniczakowa, M.P.Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.48.
