Kazimierz Sichulski (1879-1943) ukończył krakowską Akademię Sztuk Pięknych. W 1904 r podróżował po Europie, zapoznając się z ówczesnymi prądami artystycznymi. W 1905 roku zawitał na Huculszczyznę, która stała się inspiracją dla jego twórczości. Przemierzając karpackie połoniny chętnie portretował tamtejszych górali. Zaowocowało to między innymi trzema prezentowanymi w Galerii wizerunkami, które są kolejnym odbiciem młodopolskiej fascynacji życiem prostego ludu. Rogalińskie portrety Starego i Młodego Hucuła oraz młodej Hucułki powstały podczas pierwszej wyprawy Sichulskiego na Huculszczyznę. Wystawione tuż po powrocie w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych wzbudziły zainteresowanie krytyki, ale i przewodniczącego Towarzystwa Edwarda Aleksandra Raczyńskiego, który nabył je do swojej Galerii*.
Opis obrazu:a
Portrety zakomponowane są podobnie jak kadr fotograficzny - postacie odziane w tradycyjne stroje górali huculskich wypełniają niemal całe pole obrazowe. Tło, na którym są ukazane jest niewyraźne i rozmyte. Portrety przepełnione są intensywnymi kolorami, które łączą się ze sobą tworząc spójną całość. Artysta użył czystych barw, które zestawia ze stonowanymi elementami. Połączenie barwnych postaci z zielenią tła górskiej roślinności podkreśla ich pochodzenie i jedność z naturą, w której żyją. Kontury postaci są wyraźne, wypełniane plamami barw, co przypomina sposób komponowania witraży, które również wchodziły w zakres artystycznych działań artysty. Pole obrazowe wydaje się emanować światłem uwypuklającym postacie, które również poddane są zjawiskom świetlnym. Stylistka obrazów poprzez falisty kontur nawiązuje do obecnej w tym okresie secesji.
Portret „Młodej Hucułki” ukazuję kobietę w ujęciu profil perdu (ćwierćprofil). Usytuowana bokiem do obserwatora/malarza wydaje się jakby odwracać od niego wzrok. Odziana jest w charakterystyczny huculski strój – haftowaną koszulę – soroczkę, a na niej keptar – kamizelkę z ciemniej skóry z elementami futra. Szyję kobiety przyozdabiają korale z dzwoneczkami. Wzrok widza przyciąga najmocniejszy kolorystycznie element dzieła – chusta, która wyeksponowana jest poprzez przyjętą przez kobietę pozę. Stworzona z intensywnych, czystych barw, przyozdobiona jest drobnymi medalikami odbijającymi światło. Spod niej widoczne są kręcone kosmyki włosów okalające twarz, która wyodrębniona jest z tła białą, świetlistą plamą. Postać ukazana jest na tle drzew.
Tekst: Katarzyna Bartosiak
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M.Gołąb, A.Ławniczakowa, M.P.Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.367.
