Zygmunt Sidorowicz (1846-1881) ukończył Politechnikę Lwowską i Akademię Wiedeńską. W 1873 wyjechał do Monachium, gdzie rok później zapisał się do Akademii. Dzielił tam pracownię m.in. z Aleksandrem Kotsisem. Początkowo w swojej twórczości zajmował się portretami i kompozycjami figuralnymi. Jednak pod wpływem Kotsisa i sztuki monachijskiej zajął się malarstwem pejzażowym.
Opis obrazu:
Ten niewielki pejzaż jest dobrym przykładem obrazów malowanych przez artystę po 1874r., kiedy to pod wpływem studiów w Monachium i bliskich kontaktów z Aleksandrem Kotsisem i Franciszkiem Streittem odszedł od tworzonych u progu kariery, dużych akademickich kompozycji figuralnych i portretów. „Pod lasem” to typowo monachijska kompozycja z dominującą na pierwszym planie polaną ujętą z jednej strony ścianą lasu, z drugiej natomiast przechodząca w otwierający się daleki, nizinny widok, nad którym rozciąga się błękitne niebo. Całość utrzymana w ciepłej, jednolitej, charakterystycznie przymglonej tonacji stanowi o nastrojowym wydźwięku obrazu, ożywionego tylko porzuconymi, barwnymi drobiazgami, sugerującymi czyjąś obecność. Anegdotyczna warstwa pracy odbiega od melancholijnego i nierzadko smutnego charakteru malarstwa „monachijczyków”, zbliżając się bardziej do afirmatywnego podejścia do rzeczywistości francuskich realistów.
Pejzaż Sidorowicza ukazuje widok na skraj lasu i łąkę. Płótno wypełnia prawie całkowicie roślinność. Pierwszy plan pokryty jest zielenią trawy otoczonej drobną roślinnością przy dolnej krawędzi obrazu. Stanowi ona jakby granice dla widza, który staje się ukrytym obserwatorem. Prawą część pola obrazowego zajmują drobne brzozy, których tło stanowi zamglony widok oddalonego pejzażu. Prawy górny róg płótna wypełnia szaro błękitne niebo. Mocnym akcentem kolorystycznym w centrum płótna jest porzucony na trawie jasny, damski kapelusz z wpiętym kwiatem, błękitna parasolka, czarny cylinder i brązowy materiał, prawdopodobnie płaszcz. Sceneria i obecność tych przedmiotów wprowadzają do obrazu warstwę anegdotyczną, zapraszając do domysłów na temat ich właścicieli. W obrazie dominują zielenie, od świeżych po ciemne, mieszane z brązami. Kolorystyka ta pozostaje w kręgu sosów monachijskich. Specyficzną nastrojowość tworzy zamglona kompozycja dzieła.
Tekst: Katarzyna Bartosiak, Ewa Leszczyńska
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M.Gołąb, A.Ławniczakowa, M.P.Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.373-374.
