Alfred-Louis Lorieux (1862-1946) malarz francuski, nauki pobierał u Gastona La Touche w Paryżu. Był członkiem Société des Artistes Français, na którego salonach wystawiał przez kolejne lata. W swojej twórczości zajmował się malarstwem rodzajowym i religijnym*.
Opis obrazu:
Obraz ukazuje wnętrze pracowni serowarskiej. Widz ma okazję obserwować proces warzenia sera. Jako pierwszy zauważa się wyłaniający się z cienia miedziany kocioł zawieszony na specjalnej konstrukcji. Z jego wnętrza unosi się para. Opierając się na recepturach warzenia serów prawdopodobnie znajduje się w nim mleko. Nad nim zawieszona jest biała tkanina służąca do osuszania masy serowej. W stronę kotła, od lewej krawędzi obrazu zmierza ukazana z profilu kobieta. Odziana jest w białą koszulę, spódnicę, na którą założony ma fartuch, na nogach ma masywne buty – drewniane saboty. Włosy ukryte ma pod białym czepkiem. W dłoniach niesie miedziane naczynie wypełnione kolejnym składnikiem do produkcji sera. Do jej stóp łasi się biało szary kot, w stronę którego zwróconą ma twarz. Tłem dla rozgrywającej się sceny jest wnętrze pomieszczenia oświetlonego dużym oknem podzielonym na małe kwatery, za którym widać korony drzew oddane w odcieniach żółci i zieleni. Przed oknem ustawiony jest stół z prasą do serów, w której formuje się porcja sera. Lewą część pola obrazowego zamyka ściana, zza której widoczne jest przejście na klatkę schodową.
Kompozycja jest grą linii pionowych i poziomych łagodzonych harmonijką pnących się w górę schodów w lewym górnym rogu i obłościami naczynia na pierwszym planie. Obraz utrzymany jest w niemal monochromatycznej kolorystyce opierającej się na odcieniach brązu i żółcieni. W odbiorze dzieła sprawia to wrażenie emanującego z niego ciepła, a pomieszczenie wydaje się przytulne. Podkreśla to również błyszcząca powierzchnia miedzianych naczyń. Zestawienie użytej kolorystyki oraz uchwyconej sceny niemal zaprasza widza do dłuższego wpatrywania się w obraz. Wyróżniającym się kolorystycznie elementem jest widok za oknem, który wprowadza do odcienie zieleni. Okno staje się również centralnym punktem kompozycji poprzez światło, które wprowadza do dzieła. Lewa część pola obrazowego skąpana jest w promieniach przenikających przez szyby. Dzieło staje się w pewnym wymiarze studium światła, które artysta stara się odwzorować w monochromatycznym wnętrzu. Uchwycona scena jest przedstawieniem codzienności, kadrem z pracy w serowni.
Tekst: Katarzyna Bartosiak
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M.Gołąb, A.Ławniczakowa, M.P.Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.208.
