Emile Georges Giran (1870-1902) francuski malarz, wykształcony w Paryżu. Pierwszy raz zaprezentował swoje prace na Salonie Société des Artistes Français w 1890, a przez kolejne lata wystawiał na Salonach Société Nationale des Beaux-Arts. Zajmował się malarstwem pejzażowym i portretowym w technice olejnej i pastelu. Popularnym obrazowanym przez niego motywem były sceny we wnętrzach nacechowane silną nastrojowością. Zajmował się także litografią, zyskując popularność dzięki tworzeniu plakatów*.
Opis obrazu:
Obraz ukazuje grupę kobiet przy pracy. Na pierwszym planie umieszczona jest postać kobiety, która zajmuje niemal całe pole obrazowe. Ukazana jest z profilu, w pozycji siedzącej. Odziana jest w jasną, błękitną suknię z koronkowym kołnierzem. W dłoniach trzyma kawałek czerwonej tkaniny, nad którą pracuje. Jej jasna twarz wyraźnie odcina się od ciemnego tła, włosy ma upięte w wysoki kok. Kobieta wydaje się być zamyślona, wręcz nieobecna, wpatrzona w dal. Wzrok wydaje się być wbity w nieokreślony punkt, tak jakby kobieta w tej chwili w swoich myślach znajdowała się w zupełnie innym miejscu. Drugi plan ukazuje trzy kobiety ukazane frontalnie, siedzące po drugiej stronie stołu. Pochylają się nad rozłożonymi połaciami tkaniny. Ich twarze ukazane są niewyraźnie, z lekkimi zarysami rysów twarzy. Wszystkie, podobnie jak kobieta na pierwszym planie mają spięte włosy, tak by nie przeszkadzały przy pracy. Postacie znajdują się w pomieszczeniu, które również jest tylko lekko zarysowane.
Artysta portretując szwaczki skupia się na pierwszoplanowej postaci. Oddaje ją najbardziej dokładnie. Wydaje się jakby był to kadr ulotnej chwili, w którym, w codziennej pracy szwaczek, jedna z nich pozwoliła sobie na moment rozmarzenia czy zamyślenia. Obraz przepełniony jest nastrojowością, pewnego rodzaju tajemnicą, która budzi u widza zaciekawienie. Prowokuje do zastanowienia nad tematem rozmyślań kobiety. Pierwszoplanowa postać stała się również polem do zaprezentowania zjawisk świetlnych, które artysta prezentuje na sukni. Podkreśla każde załamanie tkaniny i oddaje na nich światłocień. Poprzez mocne rozświetlenie kobieta kontrastuje z pozostałymi postaciami i utrzymanym w ciemnej tonacji pomieszczeniem.
Tekst: Katarzyna Bartosiak
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M.Gołąb, A.Ławniczakowa, M.P.Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.125.
