Clémentine-Hélène Dufau (1869-1937) studiowała w Académie Julian w Paryżu. Była malarką i litografką. Uczyła się u Williama-Adolphe’a Bouguereau, Gabriela Ferriera i Tony’ego Roberta-Fleury’ego. Jej wczesne dzieła to przykłady malarstwa alegorycznego, także w wydaniu monumentalnym, zdobiącym ściany Sorbony. Najbardziej interesowały ją akty ukazane na tle natury. W 1898 roku otrzymała stypendium na wyjazd studyjny do Hiszpanii. Podróż poskutkowała odejściem od dominującego w jej twórczości impresjonizmu ku dekoracyjności zapowiadającej styl Art Deco*.
Dorobek artystyczny Clémentine-Hélène Dufau przedstawiający kobiece akty podzielić możemy na cztery okresy. W pierwszym z nich malarka nawiązywała do impresjonizmu. Następnie pojawiają się akty symbolistyczne. Etap trzeci charakteryzuje płaska dekoracyjność w stylu Art Nouveau, to wtedy powstaje „Vision intime”. Należała ona do dzieł zapowiadających nieuniknione nadejście przeciwstawianego im etapu czwartego – Art Deco**.
Opis obrazu:
Znajdujemy się we wnętrzu pracowni malarskiej. To tutaj ukazuje się naszym oczom intymna wizja artystki. Na przykrytym barwną, wzorzystą, dwustronną tkaniną krześle siedzi naga modelka. Jej ciało zwrócone jest w prawo, natomiast głowa w przeciwną stronę. Nogi założone ma jedna na drugą. Wsparła na nich lewą rękę, którą podpiera głowę.
Przybrana przez kobietę pozycja z pewnością nie należy do najwygodniejszych. Charakterystyczne ułożenie prawej ręki cały nacisk przenosi na podwiniętą dłoń. Akcentuje tym samym pozę nieprzystosowaną do wielogodzinnego trwania w bezruchu i urozmaica kontur nagiego ciała.
Różnorodność pojawiających się w zarysie ciała modelki krzywizn, falistości i kontr załamań poprowadzonej starannie linii koresponduje z ornamentacyjnym stylem tła. Na znajdującej się tuż za kobietą kotarze, czy też na ekranie przedstawiono w monochromatycznych barwach postać pawia – symbol piękna i próżności. Towarzyszy mu ozdobny wzór gałęzi esowato zagiętych linii.
Rudy kolor włosów kobiety kontrastuje z towarzyszącym mu niebieskim deseniem ściany. Nagie, w barwie swej wręcz porcelanowe ciało prezentowane na wzorzystym tle otaczających go przedmiotów staje się centralnie usytuowaną i jednolitą, płaską plamą barwną, charakterystyczną dla sztuki Art Nouveau. Nadaje przedstawieniu balans. Skupia na sobie uwagę widza szukającego wizualnego wytchnienia.
Tekst: Agnieszka Wajroch
Literatura:
*Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M. Gołąb, A. Ławniczakowa, M. P. Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, M. Piotr Michałowski, nota biograficzna, s. 49,
**Ibidem, M. Piotr Michałowski, poz. kat. 92, s. 49.
