Henri Jules Guinier (1867-1927) był francuskim malarzem scen rodzajowych, portrecistą i uznanym oraz nagradzanym twórcą aktów kobiecych, które prezentował w ujęciach alegorycznych i mitologicznych. W swych dziełach uwieczniał także scenerię wiejską - belgijską, holenderską i bretońską. Nauki pobierał w Académie Julian w Paryżu, następnie został członkiem Société des Artistes Français*.
Guinier nawiązuje w malowanych przez siebie aktach do sztuki symbolicznej. Jego dzieła zadają się pobudzać wyobraźnię widza w dwojaki sposób. Z jednej strony, nastrojowość przedstawienia skłania do zadumy i refleksji, z drugiej subtelnie dobrane kolory i nawiązania do puentylizmu potęgują wrażenia czysto zmysłowe i estetyczne**.
Artysta, podobnie jak Fernand-Marie-Eugène Legout-Gérard, zafascynowany był Concarneau i kulturą bretońską. Często uwieczniał miasto i jego wybrzeże w swych dziełach***.
Opis obrazu:
Na obrazie „Krajobraz z postacią kobiety” widzimy postać młodej dziewczyny siedzącej na zboczu jednego ze wzniesień okalających zatokę. Naga kobieta przysiadła na niebieskiej tkaninie, którą być może okryła swe ciało po niedawnej kąpieli. Głowę oparła o konar rosnącego tuż obok drzewa. Oplatają go zielone gałęzie pnącego się bluszczu.
Ciemne, kasztanowe włosy, skręcone w jedno pasmo swobodnie spływają na jej nagie plecy. Wzrok kieruje przed siebie, patrząc w dal, na rozciągającą się na wprost niej taflę wody i pasma wysokich gór. Dłonie kobiety pozostają splecione. Jasne, alabastrowe wręcz ciało kontrastuje z namalowanymi z lewej strony płótna smukłymi konturami ciemnozielonych drzew.
Artysta przedstawia akt kobiecy od boku, nie ukazując praktycznie żadnych intymnych części ciała. Potęguje to wrażenie naturalności ujęcia. Dzięki zastosowanemu zabiegowi nie emanuje ono erotyzmem, lecz subtelnym, naturalnym, nieskrepowanym konwenansami pięknem swobodnego życia w bliskim kontakcie z otaczającą przyrodą. Takie ukazanie postaci modelki sprawia, iż widz usytuowany zostaje tuż za jej sylwetką. Dzięki czemu wspólnie z nią podziwiać może rozpościerający się przed oczyma krajobraz ukwieconego i zieleniącego się bretońskiego wybrzeża ukazanego – jak głosi tytuł – wieczorową porą.
Dzieło Legout-Gérarda przynosi ze sobą wytchnienie od trudów dnia codziennego. Koi zmysły emanującym z niego spokojem, poczuciem harmonii ze światem natury i wszechogarniającą ciszą skłaniającą do kontemplacji.
Tekst: Agnieszka Wajroch
Literatura:
*Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M. Gołąb, A. Ławniczakowa, M. P. Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, nota biograficzna, s. 68,
**Ibidem, poz. kat. 137, s. 68,
