Georges Guillaume Roger (1867 – 1943) malarz francuski. Nauki pobierał w Paryżu u Jean-Léona Gérôme’a. Swoje dzieła regularnie wystawiał na paryskich salonach. Zajmował się malarstwem rodzajowym, portretowym, ale również pejzażami oraz marinami. Tworzył w stylistyce fin de siècle’u, w późniejszej twórczości inspirował się tematyką bretońską i pejzażem holenderskim.
Opis obrazu:
Obraz przedstawia scenerię typowego bretońskiego domu. Do jego wnętrza zaprasza przedstawiciel „Czarnej Bandy” - Georges Guillaume Roger. Był on uczniem Jean-Léona Gérôme’a (nauczyciela m.in. polskiego artysty Vlastimila Hofmanna, którego dzieła także znajdują się w rogalińskiej Galerii). Guillaume-Roger początkowo malował obrazy w stylu charakterystycznym dla sztuki końca wieku (fin de siècle). Przykładem jest „Toaleta”, którą także można odnaleźć w naszej Galerii. Z czasem tematyka obrazów Guillaume-Rogera uległa zmianie. Artysta skupił się przede wszystkim na malarstwie rodzajowym osadzonym w modnych w tym czasie realiach Bretanii. Jego dzieła z pastelowych, zwiewnych i zmysłowych, przerodziły się w mocne, wyraźne i charakterystyczne.
Obraz „Wnętrze bretońskie” poprzez swoją tryptykową formę nawiązuje do malarstwa sakralnego i gotyckich trzyczęściowych ołtarzy. Takie konotacje z kolei, podkreślają i podnoszą znaczenie bretońskiego domu, który staje się symbolem i ostoją wartości.
W części głównej, w centrum przedstawienia widzimy charakterystyczne dla domów bretońskich palenisko w rodzaju ściennej szafy z zasłoną. Wokół ognia koncentrowało się życie mieszkańców. Zimą ogrzewało ono chłodne wnętrza kamiennych domów. Na co dzień wykorzystywane było przez gospodynie do przyrządzania posiłków. Lewa część tryptyku przedstawia drzwi. Z jednej strony wprowadzają one widza do izby, do sfery sacrum bretońskiego domostwa, zapraszają do jego poznania, z drugiej – umożliwiają domownikom kontakt ze światem zewnętrznym, co podkreśla uchylona zasłonka przymocowana do okna w drzwiach. Elementem dominującym w prawej części tryptyku jest typowe bretońskie łoże. Przedstawienie nabiera dzięki niemu charakteru bardzo intymnego, zamkniętego wręcz dla obcych. Warto zwrócić uwagę na formę łóżka. Umieszczenie go we wnęce, na odpowiedniej wysokości w stosunku do kamiennej podłogi, dodatkowe osłonięcie zasłonkami miało zapewnić komfort i ciepło mieszkańcom także podczas snu. Było wymogiem koniecznym ze względu na oceaniczny klimat Półwyspu Bretońskiego, obfitujący w porywiste wiatry i deszcze.
Tekst: Sylwia Korczak
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M.Gołąb, A.Ławniczakowa, M.P.Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.328.
