Jean Gabriel Domergue (1889 – 1962) ukończył Paryską École des Beaux-Arts. Wielokrotnie nagradzany za wystawiane prace. W swojej twórczości zajmował się malarstwem portretowym oraz figuralnym utrzymanym w klimacie mistrzów XVIII wieku. Był także ilustratorem czasopism, organizatorem wystaw, współpracował także z projektantami mody*.
Opis obrazu:
Obraz „Żółta suknia” to pełnopostaciowy portret młodej kobiety, ukazanej z lewego profilu. Odziana jest w żółtą suknię, której górna część odsłania ramiona i dekolt. Po wyraźnym odcięciu w talii przechodzi w obszerną, sięgającą ziemi spódnicę z turniurą. Na ramiona zarzucony ma czarny, koronkowy szal. W lewej dłoni widoczny jest bogato zdobiony kapelusz z dużym rondem. Przymocowane są do niego z jednej strony bukiecik czerwonych kwiatów, z drugiej biała okazała kokarda. Na prawej dłoni kobiety widoczna jest złota bransoleta. Twarz kobiety zwrócona jest w stronę lewego dolnego rogu obrazu. Widoczny jest na niej mocny makijaż - usta pomalowane są czerwoną szminką, kości policzkowe podkreślone intensywnym różem. Na lewym policzku widoczna jest muszka. Oczy są lekko przymknięte, rzęsy wyraźne, jakby pomalowane tuszem. Włosy upięte ma we fryzurę złożona ze ślimaków z upiętych warkoczy. Kobieta pozuje na tle okolonego posągami stawu w parku. Górną partię tła zajmuje niebo przesłonięte chmurami, na których widać kolory zachodzącego słońca.
Spoglądając na portret pierwszy rzuca się w oczy strój kobiety. Wydaje się jakby malarz przykładał do niego największą wagę, co koresponduje z jego zainteresowaniami. Domergue zajmował się również projektowaniem mody, był także jurorem w konkursie piękności. Ukazana na obrazie kobieta pełni tym samym rolę modelki dla kreacji, która jest tematem obrazu „Żółta suknia”. Artysta przenosząc na płótno stylizację ukazuje różnice w teksturach stroju. Poprzez grę promieni słonecznych suknia wydaje się być stworzona z satynowej tkaniny i przybiera niemal złoty kolor. Operując światłocieniem podkreśla sposób układania fałd spódnicy. Przykłada też uwagę do dodatków uzupełniających stylizację, które prezentuje modelka – ozdobny kapelusz, koronkowy szal i bransoleta. Również na twarzy modelki artysta ukazał możliwe, iż modny w tym czasie makijaż i misternie ułożoną fryzurę. Obraz poprzez wyeksponowanie stroju wydaje się być ilustracją do magazynu modowego.
Tekst: Katarzyna Bartosiak
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M.Gołąb, A.Ławniczakowa, M.P.Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.90.
