Muzeum Etnograficzne znajduje się blisko Starego Rynku w Poznaniu. To pięknie zdobiony budynek, zbudowany w latach 1817–1819. Był siedzibą loży masońskiej i jest przykładem późno klasycystycznej architektury. Wejść do niego można przez park ze starymi drzewami, fontanną, z miejscem na odpoczynek, ale też z przestrzenią na koncerty, pokazy, pikniki i warsztaty. W Muzeum Etnograficznym, zgodnie z nazwą i profilem działalności zgromadzone zostały różne przedmioty z całego świata, które mają zarówno wartość historyczną, kulturową, jak i estetyczną.  Już ponad sto lat temu w Poznaniu zaczęto kolekcjonować rzeczy związane z kulturą ludową regionów Polski i innych dalekich i egzotycznych krajów. Początki Muzeum Etnograficznego nierozerwalnie związane są z działalnością Towarzystwa Ludoznawczego, założonego w Poznaniu w 1910 roku. Jego prezesem została wówczas Helena Cichowicz, która wraz z córką Wiesławą zajęła się kolekcjonowaniem i opracowywaniem zbiorów etnograficznych. Ich zaangażowanie i pasja doprowadziły do otwarcia, 28 grudnia 1911 roku, pierwszej wystawy etnograficznej w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu.  W 1920 roku zbiory ludoznawcze przekazano Muzeum Wielkopolskiemu (obecnie Muzeum Narodowe w Poznaniu), w ramach którego utworzono Dział Ludoznawczy im. Heleny i Wiesławy Cichowicz, i ponownie zaprezentowano je na wystawie otwartej w maju 1921 roku. W okresie międzywojennym – dzięki nieustającej pracy Heleny, a po jej śmierci w 1929 roku, również jej córki Wiesławy – zbiory rozrosły się sukcesywnie. Wzbogacone zostały również o egzotyczne kolekcje z terenu Afryki i Nowej Gwinei. Podczas II wojny światowej obiekty etnograficzne zostały niemal całkowicie zniszczone i rozproszone. Nieliczne ocalone, odnalezione po 1945 roku, dały jednak początek Działowi Kultury i Sztuki Ludowej, utworzonemu w ramach Muzeum Wielkopolskiego. Odbudowywana kolekcja zaczęła się rozrastać po decyzji o ulokowaniu zbiorów etnograficznych w Pałacu w Rogalinie i otwarciu w 1949 roku pierwszej powojennej ekspozycji. Systematyczne gromadzenie i opracowywanie kolekcji nastąpiło dopiero po 1950 roku, gdy do Działu zatrudniono Stanisława Błaszczyka, dzięki któremu Muzeum Etnograficzne zawdzięcza kształt obecnej kolekcji. W 1962 roku Dział został przemianowany na Oddział, zyskując nową siedzibę w Poznaniu – w budynku dawnej loży masońskiej, w którym funkcjonuje do dziś. Musiał jednak przejść kapitalny remont w formie rekonstrukcji, trwający aż do 1986 roku.  Nazwa Muzeum Etnograficzne Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu została nadana w 1974 roku.
Dziś muzeum kontynuuje gromadzenie zbiorów i prezentuje je własnych wystawach czasowych oraz w innych muzeach w Polsce i za granicą. Przybliżają one zarówno zagadnienia kultury polskiej, regionu Wielkopolski, jak również terytoriów odległych, nieznanych i egzotycznych.  Każda z wystaw dotyka wątków inności, różnorodności, a poprzez oglądane w muzeum przedmioty dowiadujemy się o zwyczajach, obrzędach, religiach, zachowaniu i światopoglądach ludzi żyjących na całym świecie. Muzeum Etnograficzne jest zatem również miejscem poznania, dyskusji, refleksji i wymiany różnych punktów widzenia. Oprócz zwiedzania wystaw (z przewodnikiem lub indywidualnie), zapraszamy na lekcje muzealne, warsztaty, konkurs (corocznie organizowany „Żłóbek Wielkopolski”), koncerty, weekendowe spotkania tematyczne, prelekcje i wykłady. Muzeum poprzez swoją działalność stara się być miejscem poznania, dyskusji, refleksji i wymiany różnych punktów widzenia.